Ik ben zo trots op ons gezinnetje en zo dankbaar voor zo’n lieve man en twee knappe dochters.
Ze zijn mijn rots in de branding. Ik zie ze zo graag! ❤️ Ze halen me erdoor als ik het moeilijk heb en doen me zo hard beseffen dat je “in het nu” moet leven.
Ik wou dit gewoon even met de wereld delen 😊.
Liefs x
Toen ik nog thuis woonde, gingen wij al van kinds af mee naar bakkerij Govaert.
Ik kijk nog steeds met veel plezier en nostalgie terug naar het ontbijt op zondag dat steevast werd voorzien van heerlijke koffiekoeken van bij Govaert met een lekker vers kopje koffie mmmm.
In 2012 stopte de bakkerij en werd volledig gesloopt voor nieuwbouwappartementen. Er zit een Aernoudt in de plaats maar die kan toch niet tippen aan onze vroegere warme bakker.
Gisteren was er burenfeest waar wij jammer genoeg niet bij konden zijn. Onze vroegere bakker was er ook met een verrassing van formaat!
Dankjewel Piet voor de heerlijke attentie ter ere van de geboorte van Juline!
Xxx
En daar is ze dan… Welkom lieve kleine Juline!
13 februari 2018. Mijn uitgerekende datum. De laatste weken heb ik geregeld harde buiken. Sommige van hen zijn pijnlijk, maar van echt voorweeën durf ik niet spreken. Er zit totaal geen regelmaat in. Sinds een paar dagen staat ook echt alles gereed. Ook de opruimdrang heeft mij te pakken 😁.
14 februari 2018. Valentijn! De verjaardag van mijn broer en tevens nog een controle bij de gynaecoloog. We moeten even wachten, dus kijken we in de wachtzaal naar Masterchef Australië en de Olympische Winterspelen in Pyeongchang.
De controle leert dat ons dochtertje het goed doet en het nog steeds naar haar zin heeft in mijn buik. Er is ook al wat verweking en zo’n 3 cm ontsluiting (Yes! Allemaal cm waarvoor ik niet heb moeten afzien 😊). Ze stelt voor om mijn vliezen te strippen, maar daar bedank ik voor. Dan maar geduld uitoefenen tot mijn volgende monitoring op 20/2.
16 februari 2018
Een drukke dag met Mira. We springen binnen bij m’n ma voor het vrijdags aperitiefje (non alcoholisch uiteraard). Ik voel me best wel moe. De dagen voordien heb ik te weinig gerust (nestdrang en een actieve peuter van 1j7mnd in huis) en sedert een paar weken heb ik geen enkele nacht nog doorgeslapen… Als mijn man ‘s avonds thuiskomt ben ik serieus overprikkeld en uitgeteld. We praten die avond nog over al mijn twijfels en angsten voor de nakende bevalling. T is net alsof ik voor het eerst mijn opgestapelde emoties wat kan loslaten. Ik kruip om 23u in bed en zeg nog: “deze nacht wil ik nog eens kunnen doorslapen, wat mij betreft mag daarna de bevalling echt wel in gang schieten”.
17 februari 2018, 00u
Ik kan de slaap niet vatten. De reden: buikpijn. Mijn eerste reactie: neen, niet nu, ik wil slapen..
00u30: de pijn is regelmatig, een zeurende maandstondenpijn precies. Mijn man komt naar boven, ik ben nogal kribbig door de pijn.
1u: al een paar toiletbezoekjes gehad. Ik begin een déjà-vu gevoel te krijgen. Ik krijg de daver over heel mijn lijf en kruip klappertandend het bed terug in waar ik de beginnende weeën opvang.
1u-6u: het wordt een nachtje weeën opvangen. Ik wil nog niemand uit zijn bed bellen en dankzij de lessen mindfull bevallen, kan ik dit momenteel wel nog de baas.
6u: Mira is wakker. Mijn man wordt wakker. “Ik denk toch dat dit niet echt voorweeën zijn” zeg ik nog. De pijn komt echt in golven en is vrij heftig met momenten. We stoppen Mira nog in badje en ik kruip onder de douche. Tussen de weeën door, werk ik nog mijn wenkbrauwen bij en steek ik een mooi paar oorbellen in. 😁
8u: “bel toch maar naar je ouders” “ misschien is het toch handiger dat Mira daar al is, want dit is het echte werk dat begonnen is”
8u25: schoonouders komen toe
8u30: “bel je even naar de vroedvrouw om langs te komen?” De tussenpauzes tussen de weeën worden korter: om de 3 tot 5 minuten.
9u: de vroedvrouw komt toe. Ze vindt dat ik er rustig bijloop. Ze hoort dat ik bij de gynaecoloog 3cm had en een verkorte baarmoederhals. Ze stelt voor om me inwendig te onderzoeken en zegt nog: verschiet niet als het nog maar 4cm zou zijn, de verweking van de baarmoederhals gebeurt eerst, dat is t belangrijkste. Dus stel ik me in op 4cm. Na het onderzoek: “je hebt al 6cm en bijna volledige verweking, als je niet thuis wil bevallen, dan gaan we nu best naar het ziekenhuis”. Ze belt ondertussen het verloskwartier om het bad te laten vollopen, want deze keer wil ik dit wel gebruiken om de weeën op te vangen.
Mijn man en ik rijden naar het ziekenhuis, gevolgd door de vroedvrouw. Spannend! Maar om de 1 of andere reden (ik vermoed spanning en een beetje schrik dat mijn vliezen in de auto zouden breken 😉) vallen mijn weeën zo goed als stil. Blijkbaar zie ik er niet uit als een vrouw in arbeid, want als ik me via spoed aanmeld, krijg ik de vraag of het voor een inleiding is.
9u30: ik installeer me in de verloskamer en voel me wat verveeld dat de weeën niet meer doorkomen. Dat gaat een lange dag worden, denk ik bij mezelf…
9u40: de weeën zijn er terug. Euhm, hoera? Ik vang ze op al rechtstaand, maar moet uiteindelijk toch even op bed met de monitor omdat de hartslag van de baby teveel zakt na elke wee en ze willen zien of alles ok is. Blijkt ok te zijn. Maar nu worden die weeën toch erg pijnlijk. Ik had gezegd dat ik zonder epidurale wou proberen, maar zoveel pijn werkt toch beangstigend.
Ergens tussen 9u40 en 11u: Karolien (zelfstandig vroedvrouw) die me moed inpraat, mijn man die tegendruk geeft in de rug, … ik heb zoveel pijn! Dus begin ik bij iedere wee op een lage intonatie “jaaaa” te zeggen om me niet te verliezen in de pijn. Ik overweeg keihard een epidurale. Maar dan breken plots mijn vliezen. Ik vraag aan Karolien of ik nog een epidurale kan krijgen, maar hoor haar op een rustgevende manier zeggen “ je bent er bijna, nu ga je bijna moeten beginnen persen”
Tranen en een eerste paniek volgen, het is voor echt! Ik ga hier en nu bevallen zonder epidurale. Ik moet dat hier zelf doen.
Ik laat mijn emoties los en begin dan te persen bij de volgende wee. Ik blijf op mijn rechter zijde liggen, want op mijn rug in die beugels voelt zo tegennatuurlijk…
Er flitst vanalles door mijn hoofd en dan voel ik zo’n druk dat ik niet anders kan dan meepersen. Als het hoofdje “staat” voel ik het keihard branden. Ik geef alles en duw door..
11u01: Ons dochter wordt geboren en bezorgt de gynaecoloog een nat pak (hoeveel vruchtwater kan er wel niet meekomen? 😄). Oh my God, ben ik hier nu echt bevallen zonder epidurale? Heb ik dat echt gekund?
Wat een mooi lief meisje! Welkom lieve meid!
Ons tweede lief klein spruitje kwam deze ochtend om 11u met ons kennismaken. Na een nachtje weeën wegpuffen en een pittige bevalling zonder epidurale. 😊
Wat is ze mooi, onze lieve kleine Juline! ❤️
Vrijdagavond kreeg ik een berichtje van Kris (een jonge mama van 2 kindjes die schrijft over het reilen en zeilen binnen haar gezin, het Koolen de Vries Syndroom en die net als ik geniet van het leven – lees lekker eten en uitstapjes -) dat ze me genomineerd had voor de Sunshine Blogger Award.
Nu moet ik zeggen dat het voor mij de eerste keer is dat ik een nominatie krijg, dus vul ik deze met plezier in!
Wat is de Sunshine Blogger Award?
Het is een award van bloggers voor bloggers die anderen inspireren om creatief en positief op te treden in de wereld van het bloggen.
De 11 vragen die Kris me stelde:
1.Wanneer en waarom ben je beginnen bloggen?
Mijn eerste blog dateert van in 2010 en noemde “Louise Ghost”. Ik woonde op dat moment 2 jaar aan de kust o.w.v. mijn stage en ManaMa. Omdat schrijven voor mij altijd al een uitlaatklep geweest is, ben ik toen -tussen het thesissen en stagelopen door – beginnen te bloggen over wat me toen bezighield (o.a. naaien etc…). Eens ik begon te werken en terug naar Oost-Vlaanderen verhuisde, was mijn eerste blog me ontgroeid en stopte ik tijdelijk met schrijven. Naar aanleiding van de aankoop van ons huis in 2013 en onze verbouwingen van 2013 -2016, kreeg de schrijfmicrobe me terug te pakken :-). En zo is de nagelnieuwe blog “Vrouw in den Bouw” ontstaan. De blog is er nog, maar het verbouwen achter de rug, dus veranderde ik de naam van mijn blog in 2017 naar “Meisje met een hoekje af”.
2. Hoe reageren vrienden en familie op je blog?
Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Er zijn slechts enkele mensen in mijn omgeving die weten dat ik blog, maar ik heb hen nog niet weten reageren op mijn blogposts…
3. Wat is je favoriete snack?
Momenteel? Een burger van bij Emmy’s eats and sweets in Gent. Dé-li-cieux!
4. Hoe ziet je droomdate eruit?
Onverwacht een dagje vrij nemen en mij dan laten verrassen door mijn lieverd met een lekker etentje in een toprestaurant.
5. Wat is je favoriete outfit?
Momenteel heb ik niet echt een favoriete outfit, gezien ik quasi dag in dag uit hetzelfde draag: skinny jeans, sneakers en een t-shirtje of trui (hello zwangerschapskledij). Maar ik heb me voorgenomen -eens de zwangerschapskilo’s er terug af zijn- om wat meer te sparen en af en toe een mooi item te kopen. Ik wil vooral Belgisch kopen en merken zoals Essentiel en Nathalie Vleeschouwer spreken me hierbij vooral aan (kleurrijk en eigenzinnig).
6. In welke post heb je jezelf het meest (figuurlijk) bloot gegeven?
Dat moet de post geweest zijn over mijn postnatale depressie: Hoe de roze wolk pikzwart werd…en ik daar met niemand over sprak…
7. Wat doe je deze Valentijn?
Misschien bevallen? 🙂 En zoniet: nog eens bij de gynaecoloog langsgaan om te kijken hoe het met de baby is (ik ben uitgerekend op 13/2).
8. Waarom blog je en hoeveel posts komen er per week/maand?
Ik blog vooral voor mezelf, omdat schrijven mijn uitlaatklep is. Ik vind het heel leuk als er volgers bijkomen of als ik reacties krijg, maar dit is voor mij niet de essentie van het bloggen. Ik ben dan ook een heel onregelmatige blogger. Als het te druk of chaotisch is in mijn leven, is dit vaak het eerste (jammergenoeg) dat wegvalt..
9. Hoe en waar zie je je blog binnen 10 jaar?
Ik hoop dat mijn blogje lekker met me meegroeit en dat ik binnen 10 jaar sowieso de schrijfmicrobe nog niet beu ben. We zullen zien.
10. Wat is jouw guilty pleasure?
Food! Ik ben een echte emo-eter. Zet mij een weekje thuis (zoals nu tijdens mijn zwangerschapsverlof) en de kilo’s vliegen erbij. Achteraf denk ik dan altijd “verdorie toch, waarom heb ik eerst niet nagedacht vooraleer ik dit of dat in mijn mond stak”. Spijt komt na de zonde ;-).
11. Wat is jouw ultieme droombestemming?
Mag ik er 2 opgeven? Indonesië voor de prachtige natuur en New York omdat ik van citytrippen hou. Alleen ben ik niet zo’n held om op het vliegtuig te kruipen voor een lange afstandsvlucht.
Nogmaals bedankt Kris voor de leuke nominatie! 🙂
Mijn 11 vragen:
Ik zou natuurlijk geen “hoekje af” hebben als ik de regels van de sunshine blogger award een klein beetje met de voeten treed ;-). Dus nodig ik hierbij iedereen uit, die zin heeft om deze award over te nemen en bovenstaande vraagjes in te vullen.
Liefs E.
Het wiegje staat al klaar. Nu is het geduldig wachten tot wanneer de baby er klaar voor is.
Spannend!
Neen, ik ben nog niet bevallen (nu bijna 39 weken zwanger), maar toch even via ’t verloskwartier gegaan gisteravond…
In de nacht van zaterdag op zondag werd ik wakker met hevige pijn ter hoogte van mijn middenrif/rechter schouderblad. Ik ben normaal niet kleinzerig, maar deze pijn pakte echt op mijn adem. En wat ik ook zeker wist: dit zijn geen weëen. De pijn was eerder continu en verslechterde in bepaalde houdingen (ruglig en linkerzijlig).
Enfin, door de dag heen heb ik het zitten afbijten, onder de warme douche, proberen ontspannen, verschillende houdingen aangenomen, maar niks hielp. Tranen om de pijn. En de boodschap aan mijn man dat ik er zelfs niet meer aan dacht om zonder epidurale te proberen bevallen, want dat ik de pijn van de weëen er niet nog eens bij kon hebben…
Tot ik ’s avonds echt ten einde raad was. Dus even gebeld met de zelfstandig vroedvrouw en die raadde ons aan een dokter te zien als het te hevig was. Vervolgens heb ik met een klein hartje gebeld naar het verloskwartier en de situatie uitgelegd, waarop ze me zeiden dat ik direct mocht doorkomen.
En ja hoor, er stond hier dus nog (bijna) niks klaar: geen vluchtkoffertje, geen plan B (ahja, want aangezien ik bij M. spontaan bevallen was, ging het deze keer zeker ook zo gaan…). Stress alom! De gedachten volgden zich in sneltempo op in mijn hoofd: “Wat als ik daar zou moeten blijven”, “Ohnee, waarom ben ik niet vroeger gestopt met werken (ik heb gewerkt tot nu)”, “Ik ben nog helemaal niet klaar om te bevallen”,…
De vroedvrouw en gynaecoloog waren zeer begripvol en legden me voor alle zekerheid aan de monitor (met baby’tje alles ok, zeer beweeglijk en goed variabele harttoontjes) en prikten bloed om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten. Die pijn in de borstkas kan daar namelijk 1 van de symptomen van zijn. Indien het bloed afwijkend was, ging ik moeten blijven en gingen ze me direct inleiden. En dan moet je doen wat je in de lessen mindfull bevallen leert: loslaten.
Mijn bloedwaarden waren min of meer goed, behalve toenemende bloedarmoede, gestoorde levertesten (die ik binnen 2 dagen moet laten controleren) en ontsteking. Maar dus geen verklaring voor de pijn. Waarschijnlijk zat de baby op een zenuw te drukken. Ik mocht dus terug naar huis (oef!) maar wel met de boodschap dat ik zeker contact moest opnemen wanneer de pijn terug onhoudbaar werd. Dan gingen ze me inleiden. Vandaag is het gelukkig iets beter.
Het is wel een echte wake-up call geweest. Dus heb ik vandaag meer gerust én mijn vluchtkoffertje staat nu klaar voor echt. Ik hoop dat ik nog een paar dagen kan uitrusten vooraleer de baby er is. En ik zou haar liefst zelf laten beslissen wanneer ze komt. Maar als ik zou moeten ingeleid worden, so be it.
Liefs, E.
Stilletjes aan loopt mijn tweede zwangerschap op zijn eind. Ik ben momenteel 38 weken ver. Deze zwangerschap was een heel andere beleving dan de eerste. Een klein overzichtje:
De eerste zwangerschap (dochtertje M. °23/06/2016)
De tweede zwangerschap (dochtertje, wordt verwacht rond 13/02/2018)
Zoals geen 2 zwangerschappen op elkaar gelijken, zo zijn ook geen 2 bevallingen hetzelfde. Ik vind dit best wel spannend en kijk er naar uit! Ik laat me alvast begeleiden door een zelfstandig vroedvrouw tijdens de bevalling -omdat ik echt wel denk dat dit een meerwaarde is bij het mentale duwtje geven als de pijn me zou overspoelen- benieuwd hoe alles zal verlopen!
Liefs, E.
Meisje met een hoekje af 