Waarom je vluchtkoffertje beter op tijd klaarstaat…

Neen, ik ben nog niet bevallen (nu bijna 39 weken zwanger), maar toch even via ’t verloskwartier gegaan gisteravond…

In de nacht van zaterdag op zondag werd ik wakker met hevige pijn ter hoogte van mijn middenrif/rechter schouderblad. Ik ben normaal niet kleinzerig, maar deze pijn pakte echt op mijn adem. En wat ik ook zeker wist: dit zijn geen weëen. De pijn was eerder continu en verslechterde in bepaalde houdingen (ruglig en linkerzijlig).

Enfin, door de dag heen heb ik het zitten afbijten, onder de warme douche, proberen ontspannen, verschillende houdingen aangenomen, maar niks hielp. Tranen om de pijn. En de boodschap aan mijn man dat ik er zelfs niet meer aan dacht om zonder epidurale te proberen bevallen, want dat ik de pijn van de weëen er niet nog eens bij kon hebben…

Tot ik ’s avonds echt ten einde raad was. Dus even gebeld met de zelfstandig vroedvrouw en die raadde ons aan een dokter te zien als het te hevig was. Vervolgens heb ik met een klein hartje gebeld naar het verloskwartier en de situatie uitgelegd, waarop ze me zeiden dat ik direct mocht doorkomen.

En ja hoor, er stond hier dus nog (bijna) niks klaar: geen vluchtkoffertje, geen plan B (ahja, want aangezien ik bij M. spontaan bevallen was, ging het deze keer zeker ook zo gaan…). Stress alom! De gedachten volgden zich in sneltempo op in mijn hoofd: “Wat als ik daar zou moeten blijven”, “Ohnee, waarom ben ik niet vroeger gestopt met werken (ik heb gewerkt tot nu)”, “Ik ben nog helemaal niet klaar om te bevallen”,…

De vroedvrouw en gynaecoloog waren zeer begripvol en legden me voor alle zekerheid aan de monitor (met baby’tje alles ok, zeer beweeglijk en goed variabele harttoontjes) en prikten bloed om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten. Die pijn in de borstkas kan daar namelijk 1 van de symptomen van zijn. Indien het bloed afwijkend was, ging ik moeten blijven en gingen ze me direct inleiden. En dan moet je doen wat je in de lessen mindfull bevallen leert: loslaten.

Mijn bloedwaarden waren min of meer goed, behalve toenemende bloedarmoede, gestoorde levertesten (die ik binnen 2 dagen moet laten controleren) en ontsteking. Maar dus geen verklaring voor de pijn. Waarschijnlijk zat de baby op een zenuw te drukken. Ik mocht dus terug naar huis (oef!) maar wel met de boodschap dat ik zeker contact moest opnemen wanneer de pijn terug onhoudbaar werd. Dan gingen ze me inleiden. Vandaag is het gelukkig iets beter.

Het is wel een echte wake-up call geweest. Dus heb ik vandaag meer gerust én mijn vluchtkoffertje staat nu klaar voor echt. Ik hoop dat ik nog een paar dagen kan uitrusten vooraleer de baby er is. En ik zou haar liefst zelf laten beslissen wanneer ze komt. Maar als ik zou moeten ingeleid worden, so be it.

Liefs, E.