Het geboorteverhaal van Juline

En daar is ze dan… Welkom lieve kleine Juline!

13 februari 2018. Mijn uitgerekende datum. De laatste weken heb ik geregeld harde buiken. Sommige van hen zijn pijnlijk, maar van echt voorweeën durf ik niet spreken. Er zit totaal geen regelmaat in. Sinds een paar dagen staat ook echt alles gereed. Ook de opruimdrang heeft mij te pakken 😁.

14 februari 2018. Valentijn! De verjaardag van mijn broer en tevens nog een controle bij de gynaecoloog. We moeten even wachten, dus kijken we in de wachtzaal naar Masterchef Australië en de Olympische Winterspelen in Pyeongchang.

De controle leert dat ons dochtertje het goed doet en het nog steeds naar haar zin heeft in mijn buik. Er is ook al wat verweking en zo’n 3 cm ontsluiting (Yes! Allemaal cm waarvoor ik niet heb moeten afzien 😊). Ze stelt voor om mijn vliezen te strippen, maar daar bedank ik voor. Dan maar geduld uitoefenen tot mijn volgende monitoring op 20/2.

16 februari 2018

Een drukke dag met Mira. We springen binnen bij m’n ma voor het vrijdags aperitiefje (non alcoholisch uiteraard). Ik voel me best wel moe. De dagen voordien heb ik te weinig gerust (nestdrang en een actieve peuter van 1j7mnd in huis) en sedert een paar weken heb ik geen enkele nacht nog doorgeslapen… Als mijn man ‘s avonds thuiskomt ben ik serieus overprikkeld en uitgeteld. We praten die avond nog over al mijn twijfels en angsten voor de nakende bevalling. T is net alsof ik voor het eerst mijn opgestapelde emoties wat kan loslaten. Ik kruip om 23u in bed en zeg nog: “deze nacht wil ik nog eens kunnen doorslapen, wat mij betreft mag daarna de bevalling echt wel in gang schieten”.

17 februari 2018, 00u

Ik kan de slaap niet vatten. De reden: buikpijn. Mijn eerste reactie: neen, niet nu, ik wil slapen..

00u30: de pijn is regelmatig, een zeurende maandstondenpijn precies. Mijn man komt naar boven, ik ben nogal kribbig door de pijn.

1u: al een paar toiletbezoekjes gehad. Ik begin een déjà-vu gevoel te krijgen. Ik krijg de daver over heel mijn lijf en kruip klappertandend het bed terug in waar ik de beginnende weeën opvang.

1u-6u: het wordt een nachtje weeën opvangen. Ik wil nog niemand uit zijn bed bellen en dankzij de lessen mindfull bevallen, kan ik dit momenteel wel nog de baas.

6u: Mira is wakker. Mijn man wordt wakker. “Ik denk toch dat dit niet echt voorweeën zijn” zeg ik nog. De pijn komt echt in golven en is vrij heftig met momenten. We stoppen Mira nog in badje en ik kruip onder de douche. Tussen de weeën door, werk ik nog mijn wenkbrauwen bij en steek ik een mooi paar oorbellen in. 😁

8u: “bel toch maar naar je ouders” “ misschien is het toch handiger dat Mira daar al is, want dit is het echte werk dat begonnen is”

8u25: schoonouders komen toe

8u30: “bel je even naar de vroedvrouw om langs te komen?” De tussenpauzes tussen de weeën worden korter: om de 3 tot 5 minuten.

9u: de vroedvrouw komt toe. Ze vindt dat ik er rustig bijloop. Ze hoort dat ik bij de gynaecoloog 3cm had en een verkorte baarmoederhals. Ze stelt voor om me inwendig te onderzoeken en zegt nog: verschiet niet als het nog maar 4cm zou zijn, de verweking van de baarmoederhals gebeurt eerst, dat is t belangrijkste. Dus stel ik me in op 4cm. Na het onderzoek: “je hebt al 6cm en bijna volledige verweking, als je niet thuis wil bevallen, dan gaan we nu best naar het ziekenhuis”. Ze belt ondertussen het verloskwartier om het bad te laten vollopen, want deze keer wil ik dit wel gebruiken om de weeën op te vangen.

Mijn man en ik rijden naar het ziekenhuis, gevolgd door de vroedvrouw. Spannend! Maar om de 1 of andere reden (ik vermoed spanning en een beetje schrik dat mijn vliezen in de auto zouden breken 😉) vallen mijn weeën zo goed als stil. Blijkbaar zie ik er niet uit als een vrouw in arbeid, want als ik me via spoed aanmeld, krijg ik de vraag of het voor een inleiding is.

9u30: ik installeer me in de verloskamer en voel me wat verveeld dat de weeën niet meer doorkomen. Dat gaat een lange dag worden, denk ik bij mezelf…

9u40: de weeën zijn er terug. Euhm, hoera? Ik vang ze op al rechtstaand, maar moet uiteindelijk toch even op bed met de monitor omdat de hartslag van de baby teveel zakt na elke wee en ze willen zien of alles ok is. Blijkt ok te zijn. Maar nu worden die weeën toch erg pijnlijk. Ik had gezegd dat ik zonder epidurale wou proberen, maar zoveel pijn werkt toch beangstigend.

Ergens tussen 9u40 en 11u: Karolien (zelfstandig vroedvrouw) die me moed inpraat, mijn man die tegendruk geeft in de rug, … ik heb zoveel pijn! Dus begin ik bij iedere wee op een lage intonatie “jaaaa” te zeggen om me niet te verliezen in de pijn. Ik overweeg keihard een epidurale. Maar dan breken plots mijn vliezen. Ik vraag aan Karolien of ik nog een epidurale kan krijgen, maar hoor haar op een rustgevende manier zeggen “ je bent er bijna, nu ga je bijna moeten beginnen persen”

Tranen en een eerste paniek volgen, het is voor echt! Ik ga hier en nu bevallen zonder epidurale. Ik moet dat hier zelf doen.

Ik laat mijn emoties los en begin dan te persen bij de volgende wee. Ik blijf op mijn rechter zijde liggen, want op mijn rug in die beugels voelt zo tegennatuurlijk…

Er flitst vanalles door mijn hoofd en dan voel ik zo’n druk dat ik niet anders kan dan meepersen. Als het hoofdje “staat” voel ik het keihard branden. Ik geef alles en duw door..

11u01: Ons dochter wordt geboren en bezorgt de gynaecoloog een nat pak (hoeveel vruchtwater kan er wel niet meekomen? 😄). Oh my God, ben ik hier nu echt bevallen zonder epidurale? Heb ik dat echt gekund?

Wat een mooi lief meisje! Welkom lieve meid!