Mooie ontmoetingen en inspirerende mensen.

Turbulente weken zijn het hier al geweest. Net op het moment dat ik dacht “alles kabbelt terug een beetje”, haalde een collega een rotstreek met me uit waar ik helemaal onderste boven van was. Slotsom is dat ik met lood in de schoenen ga werken. Maar, ik trek me nog op aan mijn lieve patiënten. Ik vertelde aan enkele van hen al dat ik ga stoppen eind maart. Ze reageren allemaal lief, sommigen verrast, anderen dan net weer niet verrast.

Maar, ondanks de heftige emoties die het hele gebeuren met de collega naar boven heeft gehaald, wil ik me niet nog meer laten neerhalen. Alles wat je energie geeft, groeit. Ook de negatieve zaken. En laat dat nu net hetgene zijn dat ik wil vermijden.

Ik had deze week een aantal heel goeie babbels en fijne ontmoetingen. Met mensen die 1 ding gemeen hebben: oprechtheid. Zo ging ik woensdagmiddag naar de slagerij en had ik daar oprecht een interessante babbel over de evolutie van de geneeskunde en mijn en haar brede visie op gezondheid en preventie. ’s middags deed ik een lange wandeling met Gust. Het was prachtig weer. En geheel onverwacht ben ik binnen gesprongen bij de mama van het beste vriendinnetje van mijn dochter. Heerlijk koffietje gedronken en gekletst. Openheid over psychologische hulp. Een fijne middag.

Daags nadien stond er een bezoekje bij de orthopedist met mijn jongste dochter op het programma. Een innemende mens. De eerste ontmoeting met hem was op de materniteit, toen ik bevallen was van oudste. Zij had een ernstige heupafwijking en ik herinner me nog dat hij binnenkwam en zei “het ruikt hier heerlijk naar baby en naar koffie”. Het raakte me, hij straalde warmte en vertrouwen uit. We hadden afgelopen donderdag een babbel over mijn stoppen als huisarts en hij beaamde ook dat hij een goeie balans zeer belangrijk vond en vertelde over een collega orthopedist die dezelfde keuze had gemaakt en wenste me veel succes.

Vrijdag zag ik een vertegenwoordigster die een heel mooie outfit aanhad (gifgroen kleed en trui met een sjaal met roze accenten en girl power erop). Ze had net een zware periode achter de rug. We hadden een fijne oprechte babbel over het leven en kwamen tot de conclusie dat het gezin de kern is waarop je moet kunnen terugvallen. Haar positiviteit raakte me. Geweldig als mensen zo schoon in het leven staan.

Mijn verhaal begint ook meer vorm te krijgen. Gisteren moest ik wenen. Ik voel dat ik verlies en rouw de afgelopen 20j ben ontvlucht door in mijn studies geneeskunde en rol als zorgverlener te kruipen. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar sommige dingen begin ik me terug te herinneren, over mijn meme of pepe. Dingen die al lang onder de oppervlakte zaten. Verdriet om het gemis dat wordt getriggerd door het afscheid nemen van patiënten.

Er zijn zoveel schone dingen die ik nog kan doen in het leven. Ik wil geen spijt hebben. Ik voel energie als ik denk aan alles wat ik nog kan ondernemen. Ik wil zorg dragen voor mijn gezin, ik wil nog meer authentieke eerlijke mensen ontmoeten die me inspireren, ik wil negatieve jaloerse mensen de rug toekeren. Ik wil mijn positieve energie laten groeien. En tegelijk wil ik ruimte vrijmaken voor mijn opgekropte verdriet. Sommige periodes in mijn leven zijn heftig geweest en ik ben toen gevlucht in zorgen voor anderen. Nu is het tijd om mijzelf te troosten. Verdriet toe te laten. Om wat geweest is. Naast vreugde om wat is en om wat komt.

🔥❤️ E.