Nu ik -tijdelijk- thuis ben, ben ik begonnen aan de grote kuis. Met de grote G en grote K. Ik kan heel moeilijk dingen wegdoen. Waardoor tijdschriften, prullaria en herinneringen uit mijn kindertijd zich welig opstapelen.
Omdat ik mijn kinderen dezelfde verzameldrang wens te besparen, geef ik liever het goede voorbeeld door dingen te durven wegdoen/verkopen/doneren. En het geeft ook terug massa’s rust en ruimte. Zowel in huis als in mijn hoofd.
Vandaag botste ik op een doos met al mijn dagboeken uit de periode 1993-2008. En ook al bevatten deze een schat aan info, toch roept het bij mij veel weemoed op. Wat een bakvis was ik toch. Ik dacht (of hoopte) waarlijk dat élke jongen die nog maar even naar me keek of vriendelijk tegen me was, een oogje op me had. Little did I know :-). Ook innerlijke strijden en explosies als er iemand iets minder lief tegen me was of een ander idee had, werden er uitgebreid in beschreven.
Maar ook erg moeilijke periodes, zoals de verdrinkingsdood van mijn nonkel en de terminale kanker van mijn pepe die me als tiener deels gevormd hebben, staan erin te lezen. Deze stukken zijn het moeilijkst om te lezen en maken me triest.
Dus speel ik met het idee om ook eens afscheid te nemen van mijn dagboeken. Sommige stukken geven me plaatsvervangende schaamte en vind ik té genant om ooit te laten lezen door mijn dochters. En toch is het onderdeel van het proces, waarbij ik de laatste jaren leerde om alle soorten gevoelens toe te laten. Ook de ongemakkelijke. 😉
De enige reden waarom ik twijfel om ze weg te doen, is omdat ik dan precies het gevoel heb dat ik een stuk van mijn leven wegsmijt. Maar anderzijds leef ik in het NU. En door die dagboeken zit ik weer teveel in het TOEN.
Dus de beslissing is al gemaakt. Ik ga ze wegdoen. Maar, niet zonder een aantal passages te bewaren die ik bijv. wel mooi vond. Zo las ik dat ik mijn nonkel Richard 2 maand voor zijn dood eens op de bus had gezien. En die herinnering kwam heel sterk naar boven. We hadden toen een leuk gesprekje. Zo’n zaken wil ik blijven bewaren. Niet hoe ik hem gevonden heb..
Liefs x
Meisje met een hoekje af 
Ik heb al mijn dagboeken nog (en vind het vreselijk dat ik er ooit eentje ben kwijtgeraakt!), en ik hou er zelfs nog altijd één bij. Voor mij zijn het mijn archieven: als ik iets niet meer exact weet, of “in welk jaar was dat ook alweer” of “wie was daar nog bij” dan kan ik gewoon gaan zoeken. Want een deel ervan is ook overgetypt… Ja ik vind het vreselijk hoe mijn herinneringen afbrokkelen. Natuurlijk is wat ik schrijf enkel mijn blik op wat er gebeurt (en daarom niet altijd correct of volledig), en ja ik heb ook veel van die tienerdrama-episodes 😀 😀 😀 en stukken die te moeilijk zijn om opnieuw te lezen of over te typen – terwijl dat net degene zijn die ik niet mag, wil vergeten (zoals de laatste dagen van mijn mama).
LikeLike
Oh snap ik volledig <3. Ik heb uiteindelijk mijn dagboeken weggedaan. Door ze te herlezen, voelde ik me 2 dagen ambetant.. Dus hou ik het hier bij mijn blog, da's ook een soort dagboek voor mij, maar eentje waarvan ik het niet erg vind dat anderen kunnen meelezen ;-). K heb wel al momenten gehad dat ik dacht 'verdorie, was het wel goed om die dagboeken weg te doen', maar er is geen weg terug, dus ik denk het wel.
LikeLike