Mijn job.

Als klein meisje wist ik al dat ik dokter wou worden. Ik wou mensen helpen. En dus trok ik op mijn 18e vol goede moed naar de universiteit om mijn studies aan te vatten.

Enter 2009: ik studeer af als arts en start mijn opleiding huisartsgeneeskunde. Ik doe 2 jaar opleiding in een solopraktijk waar ik de dagen aftel. Mijn job vind ik stressvol, maar ik heb veel voldoening omdat ik “mensen kan helpen”. De wachten zorgen echter voor een soort “fight or flight” reactie. Als ik ’s nachts uit bed moet, dan is dit al klappertandend van de adrenaline.

In 2011 studeer ik af als huisarts en start ik in een groepspraktijk in mijn oude woonplaats. Een leuke praktijk, toffe collega’s en met volledige toewijding naar het werk (lees: hoe meer je werkt, hoe meer aanzien).

In 2016 beval ik van mijn oudste. Als ze 11 weken is en we net een week verhuisd zijn naar ons nieuwe huis, dat we gedurende 3 jaar eigenhandig verbouwd hebben, start ik terug met werken. Een maand later heb ik erg donkere gedachten, veel discussies thuis. Kortom ik voel me rotslecht. Op een gegeven moment ben ik weggelopen thuis, tunnelvisie ‘ik wil niet meer’, puur op adrenaline. Naar de brug. Als ik daar aankom, in tranen en ontredderd, passeren enkele wielertoeristen. Ik hoor 1 iemand zeggen ‘Niet springen hé madam’ waardoor ik me betrapt voel en doorloop. Mijn man komt me wat later tegemoet gereden met onze baby van 4 maand in de auto. Ik was op.

Ik ploeter door en laat op het werk niks merken. De dagen passeren.

Een jaar later ben ik zwanger van ons middelste kind. Ik besluit toch maar eens bij een psycholoog te gaan, denkend aan die gitzwarte periode na de bevalling van oudste. Ik beland bij een psycholoog die niet zoveel voor me kan betekenen. Ik vertel gedurende een uur vanalles door elkaar en vind weinig aansluiting. Ze geeft me ergens een zweem van medelijden, wat ik niet verdraag. Ik plan verder geen afspraken meer bij haar in. Na de geboorte van middelste doe ik het iets kalmer aan op het werk. Toch voel ik bij 1 collega dat ze dit na een tijdje niet goed meer kan hebben dat ik minder werk. Het lukt niet om er meer bij te nemen, maar toch doe ik het.

Een jaar later sta ik bij de neuroloog o.w.v. rare klachten in mijn linker arm en been. Ik heb nog steeds episodes van extreem moe zijn. Op nMR ziet hij talrijke witte stof letsels en denkt hij in de eerste plaats aan MS. Verdere onderzoeken zijn gelukkig negatief. Maar ik voel wat ik voel en voel me vooral in het zak gezet door mijn lijf. We schrijven eind 2019.

En dan was covid daar. Mijn elastiekje stond al op het maximum uitgetrokken. Vooral mentaal. Het werk loslaten ging niet. Op een gegeven moment deed ik een zware paniekaanval in de auto met m’n oudste dochter op de achterbank. Toen ik terugreed van de oogarts, heeft mijn oudste moeten overgeven. Puur van de stress doordat ze me zo over mijn toeren had gezien. Op dat moment werd ik verplicht door mijn echtgenoot om hulp te zoeken.

De stap was groot, maar ik ben blij dat ik die stap gezet heb. Ik kwam terecht bij Charlotte. Een heel lieve en bekwame psychologe die me, door de juiste vragen te stellen, tot inzicht brengt. Mijn innerlijke criticus roept luid. En neen; ik ben niet mijn job. Ik mag grenzen stellen. Maar, zoals ik aangaf, toen kwam covid.

De eerste dag in de eerste lockdown dat ik -alleen op de baan- naar het werk reed, kwam een ambulance aangereden. De ambulanciers waren in witte pakken gehuld met kappen en mondmaskers,… Ik ben al huilend naar mijn werk gereden. Doodsbang dat ik het virus zou krijgen en mijn naasten zou besmetten. Ik heb – tig covid testen gedaan (ingepakt als ruimtemannetje bij temperaturen van 35°C in de wachtpost), ik heb -tig telefoontjes met vragen van ongeruste mensen beantwoord. De overheid schoof de hete aardappel telkens door naar de huisarts. De job waarvoor ik huisarts was geworden, bestond niet meer. In de plaats kwam er bandwerk met paperassen en testen. En telkens hoorde ik dezelfde vragen over isolatie, vaccinaties,…

In 2021 werd ik zwanger van onze jongste. Deze zwangerschap was zwaarder. Al vroeg had ik last van extreem lage bloeddrukken en bekkeninstabiliteit. Maar ik werkte noodgedwongen verder. Ondertussen met een minder aantal uren voor consultatie. Het lukte me niet meer om altijd maar bij te zetten en te schakelen. De vermoeidheid zat ondertussen al ruim 4j onder mijn vel. Dat los je niet op door dan wat minder te werken helaas. In oktober 2021 werd ik erg ziek door covid. Drie weken voor mijn boostervaccin. Ik was zo teleurgesteld dat ik als huisarts niks van zwangerschapsbescherming genoot. Het testen van covid patiënten ging immers gewoon door. Mijn nachtshiften ook trouwens. Toen ik de maandag de wachtpost verwittigde dat ik covid had en niet kon komen werken op zaterdagnacht, kreeg ik doodleuk te horen dat ik eerst zelf een vervanger moest zoeken. Ik was op dat moment doodziek en kort van adem en 28 weken zwanger.

Toen ik later informeerde of ik recht had op borstvoedingsverlof, kreeg ik doodleuk te horen van niet. En dat ik gerust mijn baby mocht meebrengen naar de wachtpost ’s nachts of dat ik kon vragen aan mijn man om de baby tot bij mij te brengen ’s nachts (en wat met mijn 2 andere kinderen dan?).

Het weinige begrip, het ontbreken van zwangerschapsbescherming, geen recht op borstvoedingsverlof, tot 39 weken van nachtwacht moeten zijn, de hoge werklast door covid en de sfeer bij de collega’s die niet zo top meer zit omdat iedereen het heeft gehad, hebben mij echt gekraakt.

Ondertussen had ik al een aantal keren op het werk een paniekaanval. Geregeld migraine én heel vaak een extreme vermoeidheid waarbij ik me gewoon wil neerleggen en slapen.

Ik vind mijn uit-knop niet meer. Dag en nacht ben ik in mijn hoofd bezig met het werk. Het beheerst mijn leven en mijn gezin. Tijdens mijn vakantie had ik de eerste week migraine en de laatste week (een paar dagen voor ik terug moest beginnen werken) 5u lang hartkloppingen (150/minuut in rust is heavy). De vermoeidheid is zo extreem dat als ik in het weekend of na het werk een uur huishouden doe, ik me moet leggen en ik niet meer vooruit geraak. Terwijl ik altijd iemand ben geweest die kon blijven gaan (getuige onze verbouwing waarbij we 3j elk weekend van ’s ochtends tot ’s avonds werkten). En dat voelt dus écht niet meer ok. Ik heb lang de stressklachten weggeduwd, maar nu slaan ze me meer dan ooit tevoren in mijn gezicht.

Ik besloot loopbaanbegeleiding te volgen. En zo kwam ik terecht bij Gina Buydaert van Upendi. Het moment dat ze zei dat het overduidelijk is dat ik symptomen van burnout had en dat ik niet in die job moest blijven als ik dat niet wou, gaven zo’n erkenning. Het was alsof er een zak van 20kg van mijn schouders viel. Op 20/07 hadden we de -voorlopig- laatste sessie en op 21/07 heb ik voor mezelf het besluit genomen dat ik voor mijn eigen gezondheid een andere weg moet inslaan.

Er zijn dagen dat ik twijfel of dit wel de juiste beslissing is: om alles waar ik zo lang voor gewerkt heb, op te geven. Dat zijn meestal de dagen waarop ik lieve patiënten heb en een klein beetje energie. Maar het kleine beetje energie gaat dan ook helemaal op aan mijn patiënten. Voor mijn gezin, laat staan voor mezelf, heb ik niks meer over. Of het zijn de dagen dat ik me schuldig voel naar de collega’s omdat ik hen zal belasten met meer werk of door het feit dat er nu al huisartsen te kort zijn.

Het is ook maar werk, denk ik dan. En uiteindelijk voel ik diep in mezelf dat ik zo hard spijt ga hebben als ik de sprong niet neem. Ik kijk er zelfs keihard naar uit om terug op mijn plooien te komen en mentale ruimte te hebben voor andere, nieuwe dingen. Ik leef nu. Het is nu dat ik iets kan veranderen.

What if I fall?….. But what if I fly? Ik probeer dit zoveel mogelijk voor ogen te houden. Ik heb al zitten brainstormen en heb verschillende ideeën. Binnenkort spreek ik nog eens met Gina af om mijn toekomst verder vorm te geven. Maar ik heb er keiveel zin in.

Het eerste dat ik nu moet doen, is mijn collega’s inlichten. Ze zijn volgende week allemaal terug uit verlof. Dus wil ik het ook niet langer uitstellen. Ik weet niet hoe het zal zijn aan de andere kant van de heuvel. Ik weet dat ik zeker nog dagen zal hebben dat ik zal twijfelen aan mijn beslissing. Maar ik moet voor ogen houden waarom ik verander. En dat is omdat het vat af is en ik daardoor geen goede zorgen meer kan geven. Ik wil terug doen waar ik blij van wordt. Ik wil me verdiepen in verbindend communiceren, coaching, cultuur, antiek. Ik wil een job die me niet definieert, maar die ik wel graag doe.

Het is zo verdomd spannend. Maar ik kan niet op die tweesprong blijven staan omdat het “veilig” voelt. Ik voel dat dit meer is dan een “bevlieging” of een impulsieve daad. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik hierdoor echt kies voor mezelf en mijn gezin. Ik wil me terug gezond voelen en terug energie hebben.

Wordt ongetwijfeld vervolgd….